De naweeën van een huilbaby

Tijdens de tweede sessie praat ik met een moeder over hoe het nu gaat en waar ik haar nog mee kan helpen. De eerste sessie hebben we een hechtingssessie gedaan en ik vind het altijd reuze interessant om te horen welke veranderingen er daarna al plaats gevonden hebben. En dus praten we over de (nog jonge) kinderen en over haarzelf. Het lijkt wat rustiger thuis, geen uitschieters in ongewenst gedrag en ze voelt zichzelf ook stabieler. 🙏

De zwangerschap en bevalling van het eerste kindje waren pittig geweest, maar dat was nog niks vergeleken met de ruim anderhalf jaar die daarop volgde met een baby die dagelijks urenlang ontroostbaar huilde. Door de toen geldende lockdown was het bovendien extra lastig om steun te vinden. Moeder was op. Ze kon niet zonder verdriet en frustratie terugdenken aan die eerste tijd en het huilen had bij de inmiddels peuter plaatsgemaakt voor veelvuldig ‘stout’ gedrag.

We doen deze tweede sessie een opstelling en na afloop zegt ze ineens: “nu schiet het me weer te binnen wat ik je nog moest vertellen. Ik sprak deze week een vriendin van vroeger die ik al een paar jaar niet gesproken had en ik merkte dat ik zonder emotie kon vertellen over de bevalling en eerste jaren van Tom. Dat viel me op dat moment niet eens op, maar later thuis dacht ik: dit is eigenlijk heel bijzonder. De negatieve lading is er gewoon vanaf!”

Dat ‘vertraagde besef’ dat het gewoon veranderd is, is kenmerkend voor hypnotherapie. Je omgeving merkt het vaak sneller op dan jijzelf, omdat het nieuwe gevoel voor jou ‘gewoon zo is’. Voor deze jonge moeder leverde dit nieuwe gevoel meer rust en vertrouwen op en dat resulteerde weer in een rustiger kind…