Binnen familierelaties spelen afstand en nabijheid een cruciale rol. Soms lijkt het alsof we te dichtbij komen en de grenzen vervagen, terwijl op andere momenten de afstand onoverbrugbaar lijkt.

Wanneer de grens tussen familieleden vervaagt, kan het individu het gevoel hebben te worden opgeslokt door de behoeften en verwachtingen van anderen. De individuele identiteit gaat dan verloren in de behoeften van het collectief.

Aan de andere kant ligt de pijn van afstand. Wanneer familieleden te ver uit elkaar groeien, ontstaat er een gevoel van isolatie en verliezen van verbinding die het systeem niet verdraagt.

Ik zag dit thema in een gezin, waarbij een ouder zich te dichtbij het kind plaatste, waardoor de individuele grenzen vervaagden. Deze moeder was (over)bezorgd en zat constant ‘bovenop’ haar kind, waardoor het kind het gevoel kreeg verstikt te worden. Dat uitte zich in dwars en onhandelbaar gedrag van de inmiddels puber. Ik werkte met moeder aan het vinden van een gezonde balans tussen zorgzaamheid en het geven van ruimte voor persoonlijke groei en autonomie. Deze moeder had zelf vervelende ervaringen in haar jeugd met het verlies van naasten, wat maakte dat ze overbezorgd en bang was dat haar kind iets soortgelijks zou overkomen.

Je ziet het ook bij volwassenen die nog teveel op hun ouders gericht zijn, omdat ze daar verwachtingen uit hebben staan die nog niet vervuld zijn. Daarmee staan ze afgewend van hun huidige gezin, wat vaak terug te zien is in claimgedrag van de kinderen.

Merk je dat je te dicht op anderen (je kind of juist op je eigen ouders) zit? Stap naar achteren; niet om afstand te nemen, maar om ruimte te maken voor jezelf. Stel het je maar gewoon voor.

Als je systemisch een stap naar achteren zet, laat je bij de ander wat van diegene is en kijk je aan wat van jou is. Hierdoor wordt de kluwen van emoties en gedachten zuiverder en minder overweldigend. Je gaat hiermee niet uit verbinding, maar je doorbreekt de verstrikking waarin je vastzit.anne